تربت جام پایتخت موسیقی مقامی شرق و جنوب خراسان روزگاری با وجود اساتید ارزشمندی در دوتار ، آواز و سرنا در اوج بود. اساتیدی مانند برات دلپذیر وغلامعلی نینواز در سرنا،حاج نورمحمد درپور،غلامعلی پورعطایی،ابراهیم شریف زاده،کریم کریمی در آواز ونظر محمد سلیمانی، عبدالله سرور احمدی و ذوالفقار عسکریان در دوتار نوازی.اینان با تلاشی چند ده ساله موسیقی تربت جام را به چنان اوجی رساندند که وصف ناپذیر است.در حال حاضر نه استاد عبدالله سرور احمدی ،نه استاد حسین سمندری،نه استادغلامعلی و برات هستند و نه پورعطایی جام با حنجره داوودی اش فقط کریم کریمی مانده و ابراهیم شریف زاده.
البته موسیقی تربت جام این روزها هم به مدد زحمات فراوان هنرمندانی چون استاد غفاری و...جوانان خوش ذوق شهر همچنان پا برجاست.اما سخن این است که با رفتن این بزرگان بخش عمده ای از شیوه ها و سبکهای خوانندگی و نوازندگی منطقه زیر صدها خروار خاک مدفون گردید.
سخنم با خوانندگان جوان است.به جز دوبیتی خوانی و اجراهای گروهی آیا چیز دیگری را هم می خوانید.
آیا اکنون کسی هست که منظومه بخواند ، شاهد خوانی کند.شاهنامه بخواند،ادهم خوانی و بیدل خوانی کند،بحر طویل بخواند و ... و ...
اینجاست که همه این سبکها در خطر فراموشی قرار دارند.
بعد از درگذشت استاد پورعطایی و سکوت جانفرسای استاد درپور این شیوه های آوازی نیز خاموش شدند.
اینکه بگوییم شرایط و اقتضای عصر حاضر جایی برای شیوه های داستان گویی و ... نمی گذارد اصلا قابل قبول نیست.حداقل باید کسی باشد که اینها را بداند و به دیگران بیاموزد که از بین نروند.
مگر حاجی درپور خواننده آوازهای پادایرگی بود که آن الحان قدیمی را برای دکتر اردلان خواند و مهدی لطفی ضبط کرد. مگر خود حاجی درپور نگفت من خواننده طریقتی ام بریم خوب نیست بخوانم. مگر آقای لطفی نگفت حاجی بخوان برای اینکه این الحان گم نشه از بین نره و حاجی هم قبول کرد.(از اینجا بشنوید)
براستی اگر این اتفاق نمی افتاد الان همان چند لحن هم در سکوت حاجی فنا می شد.
متاسفانه در حال حاضر استاد بی نظیر دوتار خراسان ذوالفقار عسکریان نیز در بستر بیماریست. پزشکان عفونت ریه و بیماری خونی را تشخیص داده اند. این ها همه زنگ خطر است.
همت کنیم و بیشتر بیاندیشیم تا موسیقی با افتخار سرزمین شیخ احمد جام همچنان بر تارک افتخار بدرخشد.
هر چند سالها باید تا پورعطایی ها و عسکریانها دوباره ظهور کنند